Κεφαλλονιά είσ΄ όμορφη,
Όμορφο τ΄ όνομά σου …

Από ό,τι συμπεραίνει μέχρι τώρα κανείς η ονομασία του νησιού της Κεφαλλονιάς δόθηκε από το όνομα των κατοίκων της γιατί διαφορετικά θα υπήρχε και νησί με το όνομα Κεφαλλονιά στην περιγραφή των νησιών του βασιλείου του Οδυσσέα από τον Όμηρο.
Αντίθετα “Κεφαλλήνες” αναφέρονται και στα δύο έπη οι υποτελείς του Οδυσσέα στην Ιλιάδα μάλιστα με τον χαρακτηρισμό μεγάθυμοι μα και , «σας αρέσει τα ψητά να τρώγετε κι γλυκό κρασί να πίνετ’ άφθονο» χαρακτηρισμός από τον Αγαμέμνονα (Δ – 345) !
Με τη λέξη αυτή αναφέρονται προφανώς οι κατακτητές και οι εναπομείναντες κάτοικοι του νησιωτικού συμπλέγματος της περιοχής την εποχή Κέφαλου – Κρέοντα – Αμφιτρύωνα γύρω στα 1500 πχ., ενώ το σημερινό νησί (η Κεφαλλονιά) είχε άλλο όνομα το οποίο διατηρούσε ίσως και την εποχή του Ομήρου.
Πάνω σε αυτά τα δεδομένα μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ανατρεπτική θεωρία σε ό,τι αφορά την ονομασία «Κεφαλληνία».
Επειδή η μυθολογία πάνω στα εμπλεκόμενα πρόσωπα με την κατάληψη των νησιών του κεντρικού Ιονίου πελάγους που κατοικούσαν τότε οι Τάφιοι, ή Τηλεβόες και οι Λέλεγες είναι αστείρευτη, καλό είναι να μην αναφερθούμε σε λεπτομέρειές της.
Λεπτομέρειες μπορεί να βρει οποιοσδήποτε εύκολα ψάχνοντας τα κεντρικά πρόσωπα της επιχείρησης εκδίωξης, ή υποδούλωσης των παλαιών κατοίκων από τους «Κεφαλλήνες» του Ομήρου, (Αμφιτρύων, Κέφαλος, Πανοπέας, Έλειος, Κρέοντας).

Ας επιχειρήσουμε τώρα να ξεφύγουμε για λίγο από τους περιορισμούς της Ελληνικής γλώσσας που αναγκαστικά και μη εξαγάγει τη λέξη «Κεφαλλήνες» από το γενάρχη «Κέφαλο» και ας ασχοληθούμε με την Φοινικική γλώσσα, το γιατί θα το δούμε αργότερα:
Η ονομασία «Κεφαλλήνες» του Ομήρου μπορεί να αναλυθεί ετυμολογικά στη Φοινικική γλώσσα σε:
Κεφ – αλ – λήνες
Κεφ = ίσως από τη γνωστή Αραβική – Φοινικική λέξη «κέιφ» (στα Ελληνικά κέφι που είναι Τούρκικη παραφθορά του κέιφ ).
,- αλ = το Αραβικό – Φοινικικό άρθρο, όπως το Αλ – γέρι, (Αλγέρι).
,- λήνες = από την Φοινικική λέξη «Λήναια» δηλαδή τις γιορτές προς τιμή του Διονύσου που μετέτρεψαν αργότερα οι Αθηναίοι σε «Διονύσια», αλλά το ληνός (πατητήρι) το άφησαν στην παλιά του ρίζα, χα χα.
Έχουμε λοιπόν τους «Αλ – λήνες» (άρθρο – όνομα), αυτούς δηλαδή που μετείχαν στα Λήναια – Διονύσια και εκ της κατανάλωσης οίνου «κεφάτους» φυσικά.
Δηλαδή «Κέιφ – αλ – λήνες», Κεφαλλήνες !

Το γιώτα του «κέιφ» συγκόπτεται και μας μένουν τα δύο λάμδα (λλ) που δεν τα δικαιολογεί η λέξη εξαγόμενη από το Κέφαλος.
Τώρα πώς μπλεχτήκαμε με τα Φοινικικά (ρίζα των Αραβικών) ?
Απλούστατο: Πρακτικά αρχηγός και χορηγός σε έμψυχο και άψυχο υλικό της εκστρατείας εναντίων των Τηλεβόων – Ταφίων ήταν στην ουσία ο Κρέοντας βασιλιάς των Θηβαίων, που βασίλεψε μετά τη Φοινικικής καταγωγής δυναστεία της οικογένειας του Κάδμου , ο οποίος με ισχυρή δύναμη συμπατριωτών του είχε καταλάβει την περιοχή των Θηβών φτιάχνοντας εμπορική αποικία και όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος (Ε΄, 58) ο Κάδμος και οι «συν Κάδμω αποικόμενοι» Φοίνικες εισήγαγαν «διδασκάλια εις τους Έλληνας και δη και γράμματα» τα οποία ονομάσθηκαν φοινικήια, ή και καδμήια.
Το τελευταίο είναι εν μέρει μόνο σωστό, αλλά έλα που οι Φοίνικες του Κάδμου και το Θεό Διόνυσο εισήγαγαν κατά την παράδοση στην Ελλάδα και την καλλιέργεια της αμπέλου άρα και του κρασιού  προϊόντος για ψυχική ευφορία και έκσταση, με λίγα λόγια «κεφιού»?

Συμπέρασμα:
Λές ορέ τελικά Κεφαλλονίτης να σημαίνει ό,τι πραγματικά είμαστε, δηλαδή λίγο με τη ρομπόλα μας, λίγο με το κέφι μας, λίγο με την ιδιαίτερη τρέλα μας γι αυτό και οι αρχαίοι μας έλεγαν μεγάθυμους?
Καθότι θυμός (εκ του θύω) σημαίνει τη ψυχή, ή το πνεύμα, το στοιχείο της ζωής, της αίσθησης, ή σκέψης και ιδίως των ισχυρών αισθημάτων και των παθών . Αυτό το τελευταίο γνώρισμα γίνεται εντονότερο, ολίγον «μέγα» δηλαδή άμα το άτομο καταναλώνει και “λίγο” κρασάκι πάρα πάνω, εξ΄ ου και «Μεγά – θυμος»…
Με λίγη καλή θέληση λοιπόν η χρήση της λέξης «Μεγάθυμος» του Ομήρου μπορεί να ήταν τότε, (γιατί η μετάφραση “μεγαλόψυχος” με την έννοια του καλόψυχου δε μου κάθεται), ίδια σε έννοια με το «Κεφαλλήνας» στα Φοινικικά? Λίγο «τραβηγμένο» βέβαια, χα χα.
Μπορεί να σας κούρλανα αλλά ξανασκεφτείτε τα, κάθε καινούριο σχεδόν πάντα παράξενο φαίνεται στην αρχή.

Άλλωστε κάτι που πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις είναι το ότι ο Οδυσσέας αναφέρεται και ως Αλαλκομενεύς (Αλ – Αλκομενεύς), και αντίστοιχη πόλη Αλαλκομενές υπήρχε στην Βοιωτία (στην Κωπαΐδα) σε ένα ψηλό λόφο περιτριγυρισμένη από αρχαίο φρούριο, λέξη Φοινικικής προέλευσης και αυτή όπως και η λέξη Σάμος βεβαίως, βεβαίως…
Και τα πράγματα θα μπορούσαν να σταματήσουν εδώ, αλλά έλα που το άρθρο (αλ ) πολλές φορές εκφέρεται και σαν (ελ) και εκεί μπλεκόμαστε στα «δύσκολα» γιατί Ελ – λήνες « Έλληνες» ήταν οι Μυρμιδόνες, ή κομμάτι τους που αρχηγός τους ήταν ο Αχιλλέας γείτονας του πάλαι ποτέ Κάδμου?

Συμπερασματικά Έλληνες σήμαινε αυτούς που δεχθήκανε τη θρησκεία του ίσως Αιγύπτιου ή Μεσανατολίτη θεού Διονύσου και οι Κεφ – ελληνες (Κεφαλλήνες) οι πιο κουρλοί από δαύτους!!

Με όλα αυτά βέβαια δεν υποδηλώνω καμία συγγένεια με τους Φοίνικες εκτός θρησκευτικών ομοιοτήτων, γιατί ενώ η Θήβα δεν εκστράτευσε εναντίον της Τροίας ως φίλα προσκείμενη (γιατί και η Τροία εμπορική αποικία των Φοινίκων ήταν), οι Έλληνες του Οδυσσέα και του Αχιλλέα ήταν οι πρωταγωνιστές της διάλυσής της.
Διαπιστωμένο λοιπόνε με διεθνές «γκαραντί» εδώ και 3.500 χρόνια ότι οι Κεφαλλήνες είμαστε θεόκουρλοι, άσε που μας έχουνε μελετήσει ακόμα και οι εξωγήινοι απ΄ ότα βάλανε τον Λασκαράτο μέσα στη γυάλα με τσι μάπες!! Χα χα.

Ο Διόνυσος τώρα ήταν ο κατ΄ εξοχήν αγαπητός θεός των Ελλήνων (ποιός Δίας και πράσσειν άλογα), λόγω κρασιού φυσικά και απόδειξη είναι ότι συναντάται σε περίπου 80 μετονομασίες  (κατά τον Ελευθερουδάκη 140), μεταξύ τους και το «Ληνεύς» αλλά και «Λήναιος».
Τα Λήναια πάλε που τελούνταν το μήνα Ληναιώνα δηλαδή σημερινό  Γενάρη – Φλεβάρη (τότε που ανοίγουνε τα γιοματάρια), αποτελούσαν τη μεγαλύτερη γιορτή όλων των εορτών της εποχής. Οι Έλληνες μοιράζονταν τα δώρα του Διονύσου και απολάμβαναν τις χαρές της ζωής σαν γιορτή δε, θύμιζε κάτι από το σημερινό καρναβάλι.

………..Οι συμμετέχοντες περίμεναν πως και πως να απεμπλακούν από τα δίκτυα της ρουτίνας και να διεισδύσουν στο μυστικό κόσμο της συναισθηματικής ευφορίας που επιτάσσει η χαλαρή διάθεση.

Μια επίσης παραπλήσια ανάλυση που έχει όμως λίγες πιθανότητες είναι το αρχικό –Κεφ – να προέρχεται από την αρχαία Αίγυπτο. Κεφτιού (ενικός Κέφτι) = οι Κρήτες μα ίσως και όλοι οι νησιώτες της Ελλάδας).
Αν αυτό ισχύει θα πρέπει απλά να δεχθούμε ότι  “ Κεφαλλήνες”  σημαίνει οι νησιώτες που γιορτάζουν τα Λήναια.

Υ.Γ. 1
Υπάρχουν και άλλοι «Μεγάθυμοι» για προσέξτε:
Ιλιάδα Β -536 (μετάφραση).
Και τους ανδρείους Άβαντας κατοίκους της Ευβοίας
από Χαλκίδ’ Ερέτριαν και απ’ την σταφυλοφόραν
Ιστίαιαν και Κήρινθον ακρόγιαλην και ακόμη
από το Δίον το υψηλό, την Κάρυστον και Στύρα,
τους διοικούσε ο φοβερός στην μάχην Ελεφήνωρ
Χαλκωδοντιάδης αρχηγός των μεγάθυμων Αβάντων…

Οι Άβαντες ήταν οι μετέπειτα Ευβοιώτες, φυλή Προελλήνων όπως οι Λέλεγες, Κάρες, κλπ., από την “σταφυλοφόραν” Ιστιαία (ακριβής Ομηρικός χαρακτηρισμός “πολυστάφυλoς” χα χα).
Από εδώ και πέρα τα συμπεράσματα δικά σας.

Το άρθρο δυστυχώς είναι πάρα πολύ «συμπιεσμένο» για να μη γίνει κουραστικό, έπειτα όλα αυτά πάνω σε μικρή δόση μεγαθυμίας τα έγραψα και παρακαλώ για την επιείκειά σας, όπως επίσης κάθε παρατήρηση, ή αντίρρηση θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτη.

Υ.Γ. 2

Άξιο προσοχής μα και κίνητρο πολλών σκέψεων είναι ότι όπου και αν έψαξα η πρώτη αναφορά στο όνομα Κεφαλληνία αποδίδεται στον Ηρόδοτο, ενώ εγώ το βρήκα γραμμένο από τον Ησίοδο σχεδόν συνομήλικο του Ομήρου 300 χρόνια νωρίτερα δηλαδή, βλέπε  εδώ!

Γιατί άραγε?

Μου θυμίζει τσι κάλπικες σφαίρες που βλέπει ο Νεοέλληνας καρφωμένες στο τοίχο στην είσοδο τση εκκλησιάς του Ναυπλίου, που αυτές φάγανε τάχα τον Καποδίστρια!

Δε ξέρω αν εδώ πρέπει να γελάσω ή να κλάψω καθότι μη ιστορικός το επάγγελμα…

Ευχαριστώ που με διαβάσατε.

Ρόκκος Σπύρος